Η τέχνη, η σκέψη και η δημιουργία είναι το οξυγόνο που αναπνέω

Συνέντευξη του Κωστή Μπασογιάννη στην Άννα Χατζή και στο Athens Art Theater

"Η ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕΛΗΜΑ"

Ο σκηνοθέτης Κωστής Μπασογιάννης μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή, την ομάδα "THREE" και την δημιουργία της, την παράσταση " CHAMELEON", στην οποία υπογράφει τη σκηνοθεσία της, τον κινηματογράφο, την υποκριτική και τα επόμενα σχέδια του.

Αποφοιτήσατε από την οδοντιατρική σχολή και έπειτα ασχοληθήκατε με τη σκηνοθεσία. Τι σας ώθησε σε αυτή σας την επιλογή;

Ανήκω σε μία γενιά όπου επικρατούσε η άποψη ότι οι νέοι έπρεπε να μπουν σε μια πανεπιστημιακή σχολή και να σπουδάσουν μια επιστήμη. Παίρναμε το πτυχίο και ακολουθούσαμε το επάγγελμα. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παράλληλα με αυτή την πορεία, στην αρχή σε ισότιμη ένταση που με το χρόνο ολοένα αυξανόταν, υπήρχε και η σχέση μου με την τέχνη. Με ώθησε η ίδια μου η φύση.

Δουλεύετε παράλληλα και τα δύο επαγγέλματα;

Από μικρός, η τέχνη, η σκέψη και η δημιουργία ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις της πνευματικής μου ύπαρξης. Ήταν τα στοιχεία που της έδιναν νόημα. Και συνεχίζουν να είναι το οξυγόνο που αναπνέω. Ενώ η επιστήμη, εκτός από το φαγητό που τρώω, μου έδωσε και την δυνατότητα να έρθω σε επαφή με την μέθοδο. Με μύησε στη θετικιστική σκέψη και ειδικότερα στην μελέτη της ζωής, μέσα από τη βιολογική επιστήμη, αλλά και την κλινική εργασία, που κάνει τον υποψιασμένο λειτουργό της κοινωνό και μελετητή της ψυχής του ανθρωπου. Περνώντας τα χρόνια τα δύο αυτά συνδυάστηκαν και κάνω αυτό που κάνω, που δεν έχει καμμία σχέση με ένα κοινό επάγγελμα. Είναι ένα αδιάλειπτο γύμνασμα πάνω στο θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Με τον τρόπο αυτό ακυρώθηκε μέσα μου πλήρως η νοοτροπία της εξειδίκευσης που προβάλλει τέχνη και επιστήμη ως πράγματα ασύμβατα.

Γράφετε και σκηνοθετείτε. Πότε μπήκε στη ζωή σας η συγγραφή;

Γράφω από την εποχή που πήγαινα στο Γυμνάσιο. Δεν έχω εκδώσει τίποτε, αν και πιστεύω ότι είναι καιρός να τυπωθούν κάποια έργα. Από τον μεγάλο όγκο των γραπτών μου που μου παραπονιούνται στο συρτάρι, στο κοινό βγήκαν μόνο κάποια σενάρια και τώρα, μαζί με τον Σπύρο Ανδρέα, ο Χαμαιλέων. Η συγγραφή, μαζί με τα εικαστικά, το θέατρο, και το σινεμά δεν είναι παρά το πρόχειρο σημειωματάριό μου στο πλαίσιο της πορείας μου τόσο ως προσώπου, όσο και ως κοινωνικό-πολιτικού όντος. Αυτό πιστεύω και για την τέχνη. Ότι ειναι όχημα προσωπικής εξέλιξης και πολιτικής ωρίμανσης. Και τα έργα τέχνης δεν είναι παρά τα παραπροϊόντα αυτής της διαδικασίας.

Πως δημιουργήθηκε η Ομάδα THREE;

Η Ομάδα THREE δημιουργήθηκε το 2015 ανεβάζοντας στο Θέατρο Παραμυθίας ένα σπουδαίο έργο του Σπύρου Ανδρέα Παπαδάτου, τα «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη». Στόχος των παιδιών ήταν και παραμένει να κάνουν ποιοτικά πειράματα, να ερευνήσουν εναλλακτικούς τρόπους. 

«CHAMELEON» η φετινή παράσταση στο θέατρο Στούντιο Μαυρομιχάλη. Που βασίζεται το κείμενο;

​ Πρόκειται για την τρίτη παράσταση της Ομάδας THREE, στην οποία έχω τη χαρά να μετέχω για πρώτη φορά. Ο Σπύρος Ανδρέας Παπαδάτος έγραψε την πρώτη γραφή του έργου. Μια πόρνη σκοτώνει σε νόμιμη άμυνα ένα πελάτη της που ειναι serial killer, τη στιγμή που δύο αστυνομικοί είναι έτοιμοι να σπάσουν την πόρτα και να τον συλλάβουν. Στο τμήμα όμως η υπόθεση περιπλέκεται, αφού προκύπτουν στοιχεία που την καθιστούν και εκείνη ύποπτη για σειρά φόνων. Την βρήκα ενδιαφέρουσα, γιατι μέσα από μια τέτοια ιστορία θα μπορούσαμε να αποδώσουμε με ένα κλειστοφοβικό τρόπο την τραγωδία αυτή τής ανθρώπινης ερήμωσης που λέγεται ναρκισσισμός. Το δουλέψαμε μαζί σε μια άψογη συνεργασία μέχρι την τελική του μορφή.

Πώς προσεγγίζετε την παράσταση σκηνοθετικά;

Περιορισμένα σε ένα δωμάτιο του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης, γύρω από το ανακριτικό τραπέζι, τα γεγονότα αποτελούν μια πρόκληση καταιγιστικής δράσης, όπου οι ψυχολογικές αλληλεπιδράσεις της ύποπτης πόρνης με τους δημοσίους λειτουργούς που την ανακρίνουν δημιουργούν μια ατμόσφαιρα βρασμού από τον οποίο αναφαίνονται τα στοιχεία των χαρακτήρων όλων των εμπλεκομένων. Οι σκηνές εναλλάσσονται, αναδείχνοντας λιτά η κάθε μία και ένα νέο στοιχείο. Με λιτότητα στο σκηνικό σχεδιασμό και διακριτική εναλλαγή των φώτων ανάλογα με την αλλαγή των χρωμάτων ενός Χαμαιλέοντα. Η σκηνοθεσία προσπαθεί να μην φανεί καθόλου. Να υποβοηθήσει απλώς το έργο των ηθοποιών.

Πόσο σημαντική είναι η χημεία μεταξύ των ηθοποιών με του σκηνοθέτη;

Η υποστήριξη της υποκριτικής των ηθοποιών είναι το απόλυτο μέλημά μου. Το θέατρο το κάνει ο ηθοποιός. Αυτός είναι εκεί πάνω, στη σκηνή. Ο σκηνοθέτης είναι ο άνθρωπός του, ο απεσταλμένος του στο σύμπαν των θεατών. Ένα είδος πράκτορα, που του δίνει αναφορά για το τί περνάει προς τα κάτω, και τί φταίει όταν κάτι δεν πάει καλά. Και αυτά δεν μπορούν να γίνουν και να διορθωθούν χωρίς εμπιστοσύνη και αγάπη. Όταν υπάρχουν αυτά, η πρόβα μετατρέπεται σε μια παραδείσια δημιουργία, ένα κέντημα. Δεν μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα, παρα μόνο μέσα από μια τέτοια επίπονη, αλλά και αγαπητική διαδικασία.

Έχετε σκηνοθετήσει κάποιες ταινίες στον κινηματογράφο. Είναι στις βλέψεις σας το cinema και η τηλεόραση;

Το σινεμά είναι η μεγάλη μου αγάπη. Και ελπίζω σύντομα να κάνω τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου.

Η υποκριτική σας ελκύει; Θα θέλατε να τα συνδυάσετε;

Για να πετύχει κανείς στον τρόπο που δουλεύω εγώ με τους ηθοποιούς, πρέπει να έχει κάνει επί σειρά ετών μια ιδιότυπη άσκηση, που συμπεριλαμβάνει τόσο την ταύτιση με τον ηθοποιό όσο και την αποστασιοποίηση. Αλλά και μια αδιάλειπτη εργασία παρατήρησης, επεξεργασίας και αναγνώρισης, όλο το χρόνο της ζωής του, όπου και αν βρεθεί. Με τον τρόπο αυτό γίνεται ένας υπερ-υποκριτής, που πονάει μέσα του με κάθε λεπτομέρεια της παράστασης, αλλά ταυτόχρονα δίνει την ελευθερία στον ηθοποιό να εκτοξεύσει το ρόλο του. Αυτή η εργασία επιφυλάσσει για μένα τεράστιες στιγές χαράς και συνδημιουργίας που επαναλαμβάνονται κάθε φορά που κερδίζει ο ηθοποιός την κάθε μικρή του μάχη. Κάθε φορά είναι ένας μικρός θρίαμβος. Η επιτυχία τους, δική μου χαρά. Αυτό προϋποθέτει αγάπη. Και δεν υποκαθίσταται από τίποτε.

Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον;

Συνεχίζω έτσι όπως σας εξήγησα παραπάνω, και όπου βγάλει.

____________________________

πηγή: Athens Art Theater - Άννα Χατζή

DEBTOCRACY: Μια Ταινία Λαϊκής Βάσης

Όταν η Δημοκρατία υποτάχτηκε στο χρέος

Mια προσπάθεια για μια πραγματικά ανεξάρτητη παραγωγή βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα από τον γνωστό πλέον σε όλους Αρη Χατζηστεφάνου (Infowar) και τους συνεργάτες του. Ζητώντας χρήματα από διάφορους "φορείς", τους τέθηκαν όροι που αφορούσαν το περιεχόμενο του Ντοκυμαντέρ. Έτσι στράφηκαν προς τον κόσμο για τα 7.790€ που χρειάζονται, κατα το πρότυπο του πρώτου διδάξαντος Τζών Κασσαβέτη, που έκανε το ίδιο απευθυνόμενος μέσω ραδιοφώνου στο κοινό για χορηγεία για την ταινία του Shadows, το 1959.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

"Σε αυτή την προσπάθειά ζητάμε τη βοήθειά σου. Οι δημιουργοί του DEBTOCRACY εργάστηκαν αφιλοκερδώς αλλά τα έξοδα ανέρχονται ήδη σε χιλιάδες ευρώ. Προκειμένου να αποφύγουμε κάθε είδους εξαρτήσεις απευθυνόμαστε σε συνδικάτα και εργατικές ενώσεις. Κυρίως όμως απευθυνόμαστε σε πολίτες που θέλουν να γίνουν συμπαραγωγοί. Ενίσχυσε και εσύ την παραγωγή ενός ανεξάρτητου ντοκιμαντέρ, καταθέτοντας όσα χρήματα επιθυμείς μέσω Paypal ή σε τραπεζικό λογαριασμό. Όσοι το επιθυμούν θα αναφέρονται ως συμπαραγωγοί".

____________________________

Πληροφορίες: http://www.debtocracy.gr/profile.html

____________________________

The Killing of a Chinese Bookie

Ben Gazzara in a classic scene by John Cassavetes

Ο Κωστής Μπασογιάννης μιλάει στο Γιάννη Πατλάκα για την UNITAS και όχι μόνο…

Συνέντευξη του Κωστή Μπασογιάννη στο Cinefreaks.gr και στο Γιάννη Πατλάκα
28 Μαίου 2009
.
Ο Κωστής Μπασογιάννης δεν είναι νέος σκηνοθέτης. Έχει ασχοληθεί με ταινίες μικρού μήκους ενώ αρκετές είναι και οι δουλειές του στο θέατρο. Φέτος όμως είδαμε την πρώτη του δουλειά σε μεγάλου μήκους ταινίες. Μιλάμε για την ταινία Unitas που προβλήθηκε στο Digital Wave 3 του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έπειτα στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο.
Ήρεμος, φιλικός, φιλοσοφιμένος για την ζωή και την τέχνη και χωρίς φόβο για τίποτα μιλάει στο Cinefreaks για την ταινία Unitas, τον κινηματογράφο στην Ελλάδα, την ψηφιακή τεχνολογία, τα πρότυπά του και ότι άλλο θα θελατε να μάθετε γι’ έναν αξιόλογο δημιουργό.


Γιάννης Πατλάκας: Γιατί η ιστορία του Unitas διαδραματίζεται σε αυτήν την φανταστική πόλη και όχι σε κάποια πραγματική;

Κωστής Μπασογιάννης: Η UNITAS είναι ένας συμβολικός τόπος. Συνδυάζει την αποκρουστική αθλιότητα της σημερινής διεθνούς κοινότητας με την γοητεία ενός πολύχρωμου κοινού ανθρώπων, που δείχνει να έχει διατηρήσει κάτι από την μυρωδάτη ζεστασιά των παλαιών κοινωνιών. Στην πραγματικότητα όμως διαθετει μόνο την αισθητική του κακού, μέσα σε μία παιδιάστικα ψιμυθιασμένη καθημερινότητα. Θυμίζει τριτοκοσμικό λιμάνι, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια φυλακή που παραπέμπει στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα, από τα δαιδαλώδη σπλάχνα της οποίας κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Για να πετύχω αυτή την ατμόσφαιρα χρησιμοποίησα πλάνα από Αθήνα, Πειραιά, Πέραμα, Βαρκελώνη, Αβάνα και Τρινιδάδ της Κούβας. ­

Γ.Π.: Έχει κάποια σημασία το όνομα του λιμανιού Unitas; Πως έγινε η επιλογή αυτού του ονόματος;

K.M.: Διαλέξαμε την UNITAS γιατί συνδυάζει το λατινογενές UNI­ από το οποίο σε πολλές γλώσσες πηγάζει οι έννοια Ένωση (Union) που συμβολίζει την ισοπέδωση της αναγκαστικής παγκοσμιοποίησης, στα πλάισια μιας κοινωνίας έρημων ατόμων – μονάδων (Units), εγκλεισμένων σε μία αδιέξοδη ιδιώτευση. Άτομα που κι αυτά με τη σειρά τους αναγκάζονται να ενωθούν από ανασφάλεια και φόβο. Uni είναι και η αντίστοιχη της αυταρχικής Ήρας ετρουσκική θεότητα (η ρωμαική Ivno) με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αυτό όμως που είμαι βέβαιος ότι θα έχει τη σημασία του γιά όσους δούν την ταινία είναι ότι στά Ρωσικά UNITAS σημαίνει λεκάνη της τουαλέτας (Чнитаз)!

Γ.Π.: Ο Chris, ο πρωταγωνιστής της ταινίας θέλει να κάνει το βήμα για να ξεφύγει από όλα αυτά που τον κρατούν στην άσχημη κατάσταση που είναι. Είναι εύκολο κάποιος να ξεφύγει από την ζωή που κάνει και να κάνει κάτι άλλο καλύτερο; Τι χρειάζεται για να πετύχει;

Κ.Μ.: Ο Chris αναγκάζεται να αποτολμήσει μια φοβισμένη και μίζερη έξοδο από τα σκατά, παρακινούμενος από την Lily, που κι αυτή με τη σειρά της είναι ανίκανη να ανταποκριθεί στο ρόλο της anima για τον άνδρα, αφού είναι απόλυτα βουτηγμένη στη σύμβαση της UNITAS. Τα όνειρά της είναι κοινότοπα και η οθόνη της τηλεόρασης, ακόμη και όταν παίζει αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, μέσα από ένα ατέλειωτο ζάπινγκ, αποτελεί μόνο μία ασήμαντη συνοδεία της αφελούς της σκέψης. Χάνεται μέσα στις φωνές και στις υστερίες της, ενώ ο σύντροφός της δυσκολεύεται να ξεπεράσει τη δειλία του. Για να φύγουμε από την παγίδα που μας έχει στήσει η Ιστορία, πρέπει να πραγματοποιήσουμε τεράστια προσωπικά άλματα, ηρωική έξοδο, πράγμα που τα ανθρωπάκια της UNITAS αδυνατούν να κάνουν.

Γ.Π.: Οι εξαρτημένοι από ναρκωτικά πρωταγωνιστές της ταινίας αντικατοπτρίζουν τελικά την κοινωνία μας; Πιστεύετε ότι είμαστε όλοι λίγο ή πολύ εξαρτημένοι;

Κ.Μ.: Το κόκκινο ναρκωτικό Γερία που κυκλοφορεί ευρέως στην UNITAS αποτελεί τον συγκολλητικό παράγοντα της κοινωνίας αυτής. Οι νέοι μύθοι που εισάγονται στο παγκόσμιο χωριό και πολλοί εθίζονται ήδη στην ύπαρξή τους μέσα στο αίμα τους, είναι οι πιο γελείοι και θανατεροί όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Ένας έστω και λίγο υποψιασμένος άνθρωπος αδυνατεί να τους υιοθετήσει εστω και σαν ζωτικό ψεύδος. Είναι μύθοι που παλιότερα είχαν ονόματα που προκαλούσαν τρόμο. Μαμωνάς, Ασμοδαίος, Βεερζεβούλ. Συμπυκνωμένα όλα μέσα στην ιερή Γερία, χρήμα, ανόητες αγάπες, βουλιμία, ματαιοδοξία. Αυτά τα υλικά πήζουν το αίμα μέσα στις φλέβες και κάνουν τον άνθρωπο δυσκίνητο, ανασφαλή, ανελεύθερο. Εκεί στηρίζει την ύπαρξή της η UNITAS. Η ταινία αυτή δεν θα έχει κανένα νόημα άν δεν υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι μέσα στους θεατές που να νοιώσουν ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ζεύγη σαν τον Chris τη Lily, πιο καθαρά, σικάτα και μουράτα ίσως, αλλά το ίδιο άθλια.

Γ.Π.: Η ταινία είναι γυρισμένη ψηφιακά. Τι δυνατότητες δίνει η τεχνολογία στις ­ ταινίες και στους δημιουργούς τους;

Κ.Μ.: Τεράστιες δυνατότητες. Η φιλμική αισθητική είναι πλέον σχεδόν εφικτό να επιτευχθεί και ψηφιακά. Μιλάμε πια για ψηφιακό κινηματογράφο και όχι video. Προσπαθώ να μην χρησιμοποιώ τη λέξη video πλέον. Γυρίζουμε σε progressive, με ειδικές ρυθμίσεις και gamma correction που αντιστοιχούν στην ελαστικότητα του φιλμ. Μοντάρουμε άνετα στον υπολογιστή με προγράμματα που κοστίζουν φθηνά πια. Πριν από δέκα μόλις χρόνια δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε στο όνειρό μας πόσες ευκολίες παρέχονται πάμφθηνα στο post production σήμερα. Προβάλλουμε με πανίσχυρους ψηφιακούς προβολείς. Έτσι το μέλλον του celluloid είναι προκαθορισμένο: θα περιοριστεί βαθμιαία σε όλο και πιο ειδικές χρήσεις, και ενδέχεται να εκλείψει και τελείως. Ο νέος ψηφιακός κινηματογράφος εμπεριέχει και τις παλιές φιλμικές μορφές αλλά και νέες αισθητικές που ένας τεράστιος πια πληθυσμός κινηματογραφιστών σε όλο τον κόσμο ερευνά ασταμάτητα και ακούραστα. Υπάρχουν βέβαια τεράστιες αντιδράσεις από επιχειρηματικά και επαγγελματικά κατεστημένα μπροστά στην ψηφιακή επανάσταση στον κινηματογράφο. Αλλά όσοι αντιδρούν, ματαιοπονούν. Στο τεχνικό θέμα κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την νέα γενιά δημιουργών που κάνουν την επέλασή τους και είναι αναπόφευκτο να κατακτήσουν αργά ή γρήγορα και το ευρύτερο κοινό. Οι μουσικοί προηγήθηκαν και ακολουθούμε εμείς. Στις ζοφερές περιόδους που ακολουθούν, πού, όπως πάντα μέσα στην ιστορία, αποτελούν προκλήσεις για δημιουργία νέων ρευμάτων, εκμεταλλευόμαστε την νέα τεχνολογία που το ίδιο το σύστημα ανακάλυψε, για να κλονίσουμε εκ θεμελίων τις δομές του. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που ανήκω στο νέο αυτό κίνημα.

Γ.Π.: Θα δούμε την ταινία να προβάλεται κάπου ξανά; 

Κ.Μ.: Μπορεί να την δούμε οπουδήποτε, οποτεδήποτε υπάρχει ευκαιρία. Η ταινία έχει ηδη προβληθεί στο London Greek Film Festival, στο Digital Wave του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στην Αθήνα στο artHouse, στο Μικρόκοσμο για δύο εβδομάδες και στην Πάτρα. Τώρα σειρά έχουν τα ξένα φεστιβάλ, και μαζί με τις άλλες ταινίες του Digital Wave θα προβληθεί σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Γ.Π.: Έχετε ασχοληθεί με μικρού μήκους ταινίες στο παρελθόν. Πόσο πιο δύσκολες είναι μεγάλου μήκους παραγωγές;

Κ.Μ.: Εξαρτάται τί προσπαθείς να κάνεις. Η δυσκολία της ταινίας δεν εξαρτάται από το μήκος της, αλλά από πόσο ψηλά βάζεις τον πήχυ. Παρ’ όλες τις τεχνικές ευκολίες που παρέχει η τεχνολογία, η κατασκευή μιας ταινίας είναι μια δύσκολη εργασία. Πρέπει να δείξεις κάτι που να αξίζει τον κόπο κάποιος να πάει να κλειστεί σε μια σκοτεινή αίθουσα για μιάμιση – δύο ώρες και να το δεί. Εγώ προσθέτω και κάτι άλλο: αυτό που θα δεί εκεί μέσα να τού αφήσει αυτό το κάτι παραπάνω από ένα απλό θέαμα: τον συνδυασμό μαγείας και ουσίας που θα κάνει την ταινία ζωντανή μέσα του. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά… 

Γ.Π.: Τι σημαίνει για σας το να είσαι καλλιτέχνης;

Κ.Μ.: Είναι ένα μεγάλο προνόμιο, που πολλοί που ασχολούνται με την τέχνη δεν το τιμούν, γιατί το συγχέουν με ένα ναρκισιστικό σύμπλεγμα που συχνά εκφράζεται ως “καλλιτεχνική φύση”. Η τέχνη δεν είναι ένας μηχανισμός παραγωγής προιόντων, αλλά ένας από τους πολλούς δρόμους που μπορεί ένας άνθρωπος να ακολουθήσει για να ωριμάσει και να τελειοποιηθεί. Η ειλικρινής επιλογή της τέχνης γι αυτό το σκοπό έχει τεράστιες δυσκολίες και συνεχείς απογοητεύσεις. Παρ όλα αυτά συνεχίζουμε όλοι να προσπαθούμε, γιατί σημασία δεν έχει τόσο το προιόν, όσο η διαδικασία,. Άλλωστε στο τέλος το μόνο που μένει, είμαστε εμείς τα ανθρώπινα πρόσωπα με την ύπαρξή μας ωφελημένη, μεγαλωμένη, ώριμη. Η δουλειά μου στο θέατρο, στο σινεμα, στα εικαστικά, στην φωτογραφία και στη γραφή είναι ο αέρας που αναπνέω, αυτό που δίνει ενέργεια και μορφή στην πορεία μου. Οι μορφές, τα χρώματα, οι ήχοι, τα θέατρα και οι σκιές που κατασκευάζουμε διαλύονται μέσα στο συνολικό γεγονός που είναι η δική μας ύπαρξη μέσα καί δίπλα στους άλλους και κάνουν μαζί του ένα χαρμάνι που μας εκτοξεύει σε άλλες ποιότητες. Όλα αυτά τα έργα καταργούνται στο τέλος και αποβάλλονται σαν υποπροιόντα, όταν έχουν επιτελέσει την αποστολή τους, τη μορφοποίηση της δικής μας ζωής και την οντολογική τελειοποίησή μας. Μπορεί αυτή η διαδικασία να σε περάσει από σκοτεινά μονοπάτια. Μπορεί πάλι κάποια απ’ αυτά τα έργα να μπορούν να χρησιμεύουν σαν μαγιά για τη συνέχιση αυτής της διαδικασίας στις επόμενες γενιές. Αυτά είναι τα λεγόμενα αριστουργήματα, που όσο και όλοι μας θα θέλαμε να κάνουμε ένα, κανένας μας δεν υποχρεούται. Ο καλλιτέχνης έχει να παλαίψει με πολλά τέρατα στην πορεία του. Το φοβερότερο απ’ αυτά είναι η ματαιοδοξία του. Γι’ αυτό υπάρχει μία ρήση της μεγάλης πειραματίστριας του σινεμά Maya Deren που τα λέει όλα: “I am not greedy. I do not seek to possess the major portion of your days. I am content if, on those rare occasions whose truth can be stated only by poetry, you will, perhaps, recall an image, even only the aura of my films.” “Δεν είμαι άπληστη. Δεν επιθυμώ να ιδοποιηθώ το μεγαλύτερο τμήμα του χρόνου σας. Θα είμαι ικανοποιημένη εάν, σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που η αλήθεια τους μπορεί να εκφραστεί μόνο από την ποίηση, ενδεχομένως να ανακαλέσετε στη μνήμη σας κάποια εικόνα, ή μόνο την αύρα ίσως από τις ταινίες μου”. Η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μόνο αγγίζοντας με μια τέτοια αύρα τους ανθρώπους.

Γ.Π.: Από που παίρνετε έμπνευση;

Κ.Μ.: Από τους ατέλειωτους περιπάτους μου. Από την εξαντλητική παρατήρηση. ­

Γ.Π.: Θα λέγατε ότι κάποιος δημιουργός είναι πρότυπό σας;

Κ.Μ.: Πολλά τα πρότυπα. Σαν πρότυπο παίρνω περισσότερο την αύρα που είπαμε παραπάνω και λιγότερο την τεχνική ή το είδος της δημιουργίας. Αποφεύγω να προσκολλώμαι σε κάποιο συγκεκριμένο είδωλο. Μπορώ όμως να “δώσω” κάποια ονόματα για να καταλάβετε πόσο μεγάλο είναι το φάσμα: Fyodor Dostoyevsky, John Cassavetes, Federico Fellini, Marcel Duchamp, David Lynch, Άρης Κωνσταντινίδης, Maya Deren, Fernando Meirelles, Sergei Rachmaninoff, Quentin Tarantino, Bill Viola, Феофан Грек, Alejandro González Iñárritu, και άλλοι πολλοί, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Γ.Π.: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ωθεί τον κόσμο μακριά από τον κινηματογράφο; Μεγάλο θέμα αλλά ποιο θα ήταν το πρώτο βήμα σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν οι Έλληνες κινηματογραφική παιδεία;

Κ.Μ.: Καλά θα κάνουμε στη μεγάλη αυτή συζήτηση να ψάξουμε τί μπορεί να κάνει το ελληνικο σινεμα και πάλι αναγκαίο στον κόσμο. Το σινεμά από μόνο του δεν είναι και καμμιά φυσιολογική διαδικασία που δεν μπορεί κανείς να κάνει χωρίς αυτή. Χρειάζεται την ποιοτική μαγεία που θα θέλξει τους ανθρώπους στη σκοτεινή αίθουσα. Αλλά πρέπει και ο κόσμος να έχει την ανάγκη της ποιότητας. Ας κοιτάξουμε εμείς οι έλληνες κατ’αρχάς να ανακτήσουμε την πρόσβασή μας στην Παιδεία γενικά. Τότε θα γίνουμε και καλοί κινηματογραφιστές αλλά και το κοινό θα μπορεί να απαιτεί κάτι ανώτερο από αυτό που του προσφέρεται. Τί θα πεί κινηματογραφική παιδεία; όχι βέβαια η γνώση της συνταγής για γουστόζικα φιλμάκια που αποκοιμίζουν τον κόσμο. Την παγκόσμια αγορά την τροφοδοτεί με τέτοια επαρκώς η Αμερική και κάποιες άλλες γλυκανάλατες ελιτ τριτοκοσμικών χωρών, που τελευταία με κάποια παράξενη διαδικασία έχουν και την προτίμηση των διεθνών φεστιβάλ. Το παραδέχομαι, κι εγώ πολλές φορές τις απολαμβάνω και σπάω πλάκα ή συγκινούμαι, όταν θέλω να θυμηθώ τις εποχές που ήμουν πνευματικά αδρανής, έτσι για διάλειμα. Περιμένω πιο ποιοτικά πράγματα από τη χωρα μας όταν και άν κάποτε ανανήψει από το βαθύ πνευματικό της κώμα. Θα σταθώ λίγο στην υποκριτική για τον κινηματογράφο. Είναι απαραίτητο να προσεχθεί πολύ. Στην UNITAS κάναμε πολύ δουλειά με τον Σπύρο Ανδρέα Παπαδάτο και την Κατερίνα Σαβράνη στο θέμα αυτό. Κάτι που αναγνωρίστηκε από όλους. Χρειάζεται πολύ σκληρή δουλειά και διάθεση καινοτομίας από σκηνοθέτες και ηθοποιούς για να επανέλθουμε στις μεγάλες ερμηνείες στον Ελληνικό κινηματογράφο. Αυτό είναι επίσης κάτι που φέρνει τον κόσμο στο σινεμά.

Γ.Π.: Μια που είμαστε ηλεκτρονικό μέσο, ποια η σχέση σας με το internet; 

Κ.Μ.: Ο υπολογιστής έχει μπεί για τα καλά στη ζωή μου εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Μέσω διαδικτύου επικοινωνώ με ένα ποιοτικά υψηλό τρόπο με πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και απ’ αυτό αντλώ το μεγαλύτερο ποσοστό της πληροφόρησής μου. Τίποτε δεν είναι όμως σαν ένα καλό βιβλίο. Πιστεύω ότι είναι ένα μέσο που άν είσαι βλάξ μπορεί γρήγορα να σε καταστρέψει και να καταστρέψει και άλλους. Γι αυτό δεν το συνιστώ σ’ εκείνους που έχουν υποψίες ότι έχουν το παραπάνω χαρακτηριστικό.

Γ.Π.: Μιλήστε μας για τα μελλοντικά κινηματογραφικά και άλλα σχέδια. 

Κ.Μ.: Είναι η εποχή των επαφών και των αναζητήσεων. Ζητούνται επίσης και χρήματα που είναι δυσεύρετα στις μέρες μας. Πολλές βόλτες, πειράματα και γράψιμο. Θα δούμε.


Εμείς στο cinefreaks ευχαριστούμε τον Κωστή Μπασογιάννη για την συνέντευξη που μας παραχώρησε και για την διάθεσή του και του ευχομαστε καλή τύχη σε ότι και να κάνει.

A scene of UNITAS: Lily looks for Joint, Listenig to the TV News

The TV news in the UNITAS idiom

UNITAc TelevissiόΝ EkΠissiό Νεέβa

MantόNi a ΓκάNza Mbόmo mάNi in otsέtta samminίoum ΦesκούRi iLiέste όnε εpissέR Εrrοτίβo, ά ΠRόΠι Δe Φamό ΔρόΓi ΔoUNITAc IeRέο τάCHi commάνci H aTRάπιce Kampάnε Η ΠοΛίca, ίnA ο ΠΡομενόce Anα Κόmmia.

On AτσιόΤeRo MaΓiάνι ΔοUNITAc Δοno Chello RicharΔo ΠαRimό, ΣeLίna RαπRTϊo Τάneto impόRTio EnΦiRmίΤa soόRoc, On Ωτρi ΦόRMi Δe ΟToRiΔό Κ’οN αΦiRmέa Ki Leάς ΑRέτaci Comε όΝ ComαTάΣο, assόRio Ka TSούsia όNe OToRίΔο Δι ΣΤίzia, H Tέne aKίΔa EoύΤin o ResποciBίa, Komme KΛίma aZάnTi DiBέRo Ίn a ΦοRούmoa on KaΦέ ΔoUNITAc.

Coμα CoNαΔiό, oN ΔρόΓi oRαΝzέΤio Es εKάΤaTa mάRcio En CέnQi όLTimi EniauTo o mόLeT ΠέRico Hnα ΣάNiTo Δο Λέο ΤΡaΦοnίαc o ΜάΦia HNTεRnέιΣοn ΣιΤόa o Λέο ΧάTico oN PΛούmae H PoRTo ΔoUNITAc.

Greek Translation

Τηλεοπτικός Σταθμός UNITAS. Δελτίο Ειδήσεων

Καλημέρα σας κυρίες και κύριοι , ξεκινάμε με μία επίκαιρη αναφορά στο θέμα της περίφημης ναρκωτικής ουσίας «Γερία», για την οποία διατάχθηκε άλλη μια ευρεία επιχείρηση της αστυνομίας στους δρόμους της πόλης.

Ο αξιότιμος κυβερνήτης της UNITAS κ. Τσέλο Ρικάρδο Παριμό, σύμφωνα με έγκυρες πηγές φέρεται να είπε σε συνεργάτες του ότι οι συλλήψεις που θα γίνουν θα βάλουν τέλος στις φήμες που οργιάζουν στην UNITAS, για εμπλοκή ανθρώπων της δικαστικής εξουσίας, ακόμη και του ιδίου στη διακίνηση του ναρκωτικού.

Όπως είναι γνωστό, η πορτοκαλί σκόνη που έχει ριχτεί στην αγορά τα τελευταία πέντε χρόνια, και είναι πολύ επικίνδυνη για την υγεία των πολιτών, διακινείται από ανθρώπους την διεθνούς Μαφίας που κυκλοφορούν ανάμεσα στο πλήθος στο πολυσύχναστο λιμάνι της UNITAS.

English Translation

UNITAS TV - News

Good morning. On the forefront, we begin today's news with reference to the now popular substance tagged "Holiness". Yet another street swipe has been made by the police to find the source pushing this illegal substance.
According to our sources, the honorable Maor of Unitas, Chelo Ricardo Parimo, has said that all arrests made in this case will put to rest, once and for all, the rumors flying around political figures, himself included, claiming, or rather suggesting that those in power are the distributors of this drug.

As it is well known, for the past five years, this sometimes lethal, powder form orange drug, is being trafficked by persons of international mafia clans, that wonder among the citizens of the port town of Unitas.

UNITAS a film by Kostis Bassogiannis, References

The Midpoint and Central Scene of UNITAS
Based on Three Masterpieces




"Pulp Fiction" by Quentin Tarantino (1994)








"Faces" by John Cassavetes (1968)

The overdose scenes of Quentin Tarantino's "Pulp Fiction" and John Cassavete's "Faces", gave me the first initiative to make my own version of a tough tradition beginning with Otto Preminger's "The Man With the Golden Arm" back in 1955.

In UNITAS the scene of Lily's crisis comes after a sex scene in which the couple, once more in their miserable life, really experiences the sentimental and existential gap of atomism. They are functional UNITS of a UNITY of morons. Their dreams have been practically UNIFIED in the hunt of a fancy substance which gives them their vital falsehood. I painted this powder orange-red, to differentiate it from a simple narcotic, to make it a coloured symbol of the UNIFICATION of the idiotic parts of a machinery world.

The style, the atmosphere and some traces of Chris and Lily's characters come to show up in Lily's Crisis Scene in about the middle of the film. But this scene could not have been done by me and the two excellent actors I had the fortunate opportunity to direct, if these three extraordinary masterpieces didn't exist.

Kostis Bassogiannis

Otto Preminger's "The Man With the Golden Arm" (1955)





UNITAS: Katerina Savrani & Spiros Andreas Papadatos